Jak zapewnić udane wspolzycie kobiecie?

 

Niektórzy lekarze posunęli się tak daleko, że żądali gry wstępnej: Antonius Guainerius, lekarz dwóch papieży (pierwsza połowa XV wieku), zalecał, aby mężczyzna nie tylko używał słodkich słów i słodko ssał usta kobiety, ale także „lekko pocierał obszar między odbytem a sromem”. Wilhelm z Saliceto (ok. 1210–1286) i Arnald z Villanova zalecali pieszczoty piersi, a anonimowy komentarz na temat ginekologii, De secretis mulierum, zalecał stymulację „dolnych części poprzez pocieranie palcami”. Trwało to, aż kobieta zaczęła oddychać szybciej i się jąkać, co uznawano za znak, że jest gotowa do stosunku i orgazmu.

 

 

 

Jak zapewnić udane współżycie kobiecie? 

 

Druga część poprzedniego wpisu o średniowiecznych radach na temat seksu 

 

 Tę radę przyjął Johann von Gaddesden (zm. 1314) i umieścił ją w swoim podręczniku medycznym Rosa Anglica practica medicinae a capite ad pedes, napisanym około 1314 roku i przez długi czas uważanym za standardowe dzieło, które szczegółowo omawia wszystkie możliwe przyczyny i metody leczenia niepłodności: Aby zapewnić udane współżycie kobietę, pochyl się bliżej i złącz ją z klatką piersiową, a jednocześnie z grzebieniem, tak aby powietrze nie mogło przedostać się do środka. Po wypuszczeniu nasienia powinien położyć się na kobiecie bez ruchu i nie wstawać od razu.

 

 Niebezpieczny seks W satyrycznym dziele Bonawentury Des Périera (ok. 1510–ok. 1543) „Contes ou Nouvelles Récréations” czytamy opowieść o ostrożnym lekarzu, który wie, jak niebezpieczny może być nadmierny seks w upale, ale którego żona mimo to tak bardzo go forsuje, że umiera.  Oprócz takich anegdot, w literaturze naukowej pojawiły się również stosowne ostrzeżenia: Poprzez „Questiones Salernitanae”  i Alberta Magnusa doktryna Arystotelesa weszła do przepisów zdrowotnych, że mężczyźni powinni wystrzegać się seksu latem, ponieważ kobiety są wtedy najbardziej gorące; idealna jest dopiero wiosna. Tak więc na przykład, na przykład w reżimie zdrowotnym Secret des secrets, który był bardzo popularny w wysokim i późnym średniowieczu: Latem należy tylko umiarkowanie pozwalać na towarzystwo kobiet, ćwiczenia i ciężką pracę fizyczną, pocenie się i kąpiele.

 

Sformułowanie jasno wskazuje, że „używanie” kobiet jako środka przeczyszczającego było na tym samym poziomie co pocenie się lub kąpiele. Lub w instrukcji średnioniderlandzkiej: „Nie jest dobrze uprawiać seksu z kobietami w sierpniu lub latem, z naturalnego powodu, że są wtedy zbyt gorące”. Jeśli kobieta jest zbyt zainteresowana seksem, eksperci oferują również lekarstwa na to: W farmakopei Mistrza Blumentrosta (XIV wiek) czytamy: „Jeśli kobieta jest nadmiernie pożądliwa”, to potajemnie dawaj jej przez siedem dni mieszankę ciemnych i jasnych ślimaków, rafinowanych korzeniem kopru. „A zatem urna i weyp pozostają czyste”.

 

 Jak w przypadku niemal wszystkich stanowisk medycznych, w odniesieniu do omawianego tu punktu, istnieją również autorzy, którzy prezentowali pogląd przeciwny do powszechnego, a mianowicie niemal fundamentalną szkodliwość stosunku płciowego. W medycynie jednak powszechna była opinia, że ​​stosunek płciowy jest bardzo niebezpieczny w czasie menstruacji.98 Pliniusz był autorytetem, według którego wierzono, że krew menstruacyjna – „monstrificium” – matowi stal i kość słoniową, zabija pszczoły oraz rdzewieje brąz i żelazo.Szkodliwa krew menstruacyjna wydalana jest również przez oczy i zatruwa powietrze, często zabijając małe dzieci.

 

 Pojawiła się również opinia, że ​​potworami byłyby w tym okresie wszystkie dzieci były opętane, wystawione na działanie czynników zewnętrznych, cierpiały na epilepsję, ślepe lub miały wodnistą głowę.

 

 Tak więc w trzeciej księdze *De amore* Andreasa Capellana (około 1180) zebrano szereg argumentów dotyczących zdrowia, które zasadniczo przemawiają przeciwko miłości fizycznej (która została pozytywnie omówiona w księgach I i II): Seks osłabia mężczyzn i czyni ich mniej zdolnymi do walki, ponieważ wtedy mniej śpią i jedzą. W rzeczywistości, długość życia ulega nawet skróceniu, ponieważ słabe trawienie powoduje zaburzenie równowagi płynów ustrojowych. Zagraża utrata mądrości, a nawet szaleństwo. Nic dziwnego, że teologowie, tacy jak przywódca zakonu franciszkanów, Bonawentura, również wypowiadali się przeciwko seksowi zasadniczo, posługując się takimi medycznymi argumentami.

 

Według nauczyciela z Wheteley seks ma dla mężczyzn sześć strasznych konsekwencji: utratę pieniędzy, utratę własnych płynów ustrojowych, utratę dni życia, wzroku i osłabienie mózgu – nie wspominając o grzeszności aktu. „Nawet jeśli na początku w cielesnych wadach jest pewna słodycz, niemniej jednak pojawia się gorycz”. W odniesieniu do chorób przenoszonych drogą płciową istniała jedynie częściowa świadomość, że niektóre choroby można przenosić drogą płciową. Dotyczyło to szczególnie trądu, który był powszechny w średniowiecznej Europie

 

 Seks jako lekarstwo na niektóre choroby Pogląd, że stosunek płciowy może być stosowany jako terapia przeciwko chorobom, występuje sporadycznie w bardzo różnych kulturach na całym świecie; działa on jak amulet leczniczy, potwierdzony w wielu krajach co najmniej do XX wieku. Średniowieczni lekarze wymieniali choroby, które można było leczyć stosunkiem płciowym, między innymi: flegmę, manię, epilepsję, amor hereos, gruźlicę, bóle nerek. Częste stosunki płciowe były uważane przez średniowieczną medycynę za antidotum na melancholię, którą nozologicznie uważano za praktycznie tożsamą z amor hereos. 

 

Wspomniany już Konstantyn Afrykański pisze, że stosunek płciowy „pomaga melancholikom, przywraca rozum szaleńcom i łagodzi tęsknotę za miłością”., W „Liber minor de coitu”, opublikowanej około sto lat później, napisano, że ciało osób czystych, w którym gromadzi się zbyt dużo nasienia, reaguje bólami głowy, melancholią i osłabieniem wzroku. Nie powinny zatem uprawiać seksu „dla przyjemności”, lecz ze względów zdrowotnych, aby „wykorzystywać nadmiar”. Lekarstwo, prawdopodobnie nie pochodzące z medycyny naukowej, zostało wymienione jako grzech w spowiedzi dla zwykłych ludzi z opactwa Scheyern w 1468 roku: „Jeśli kobiety odczuwają ból piersi, używają męskiego członka jako lekarstwa lub myślą, że ręka obcego mężczyzny może złagodzić ból

 

 

Szczególnym przypadkiem była choroba zwana amor hereos (hiperurbanistyczna pisownia słowa Eros). Obejmowała ona patologiczny żal po nieodwzajemnionej miłości, dobrze znany w starożytności i coraz częściej pojawiający się w literaturze medycznej od XI wieku. Definicja Bernarda de Gordona (ok. 1258–ok. 1318), który wykładał na Uniwersytecie w Montpellier około 1300 roku, stała się standardem: „choroba psychiczna, ponieważ umysł błądzi bez celu, z niewielką ilością radości przeplataną częstym bólem”. Podobnie jak sama choroba, jej objawy również zaczerpnięto z literatury medycznej starożytności: bezsenność, osłabienie, bladość skóry, nieregularne tętno itp. Według Arnalda z Villanova, przegrzanie serca prowadzi do wyschnięcia części mózgu oraz uszkodzenia osądu i wyobraźni. Dalszy rozwój prowadzi do melancholii, a w najgorszym przypadku do śmierci. Strzały wystrzelone przez bóstwo, czy to strzały zarazy Apollina, czy strzały Jahwe, czy strzały miłości Kupidyna, są pociskami chorób i zawsze przynoszą cierpienie tym, których dotkną.

 

Klasycznym przykładem poezji średnio-wysoko-niemieckiej jest choroba miłosna Lawinii w romansie Eneida Heinricha von Veldeke (ok. 1150–1190/1200), pisanym od około 1170 roku, i zachowanym, między innymi, w bogato iluminowanym rękopisie (ok. 1210). Lawinia leży na łóżku, dręczona miłością, załamując ręce i błagając Panią Miłość o litość: „Cierpię teraz tak okrutnie”. Podobny los spotyka królową Dydonę w średniowiecznych wersjach Eneidy, która kończy się samobójstwem. Jako formę terapii traktaty medyczne zalecały nie tylko bicie i pijaństwo, ale także, podobnie jak arabscy ​​lekarze, praktykę współżycia z kimś innym niż ukochana osoba, pod hasłem „similia similibus”.

 

  Gerard z Berry (koniec XII wieku) np. B. zalecał częste stosunki seksualne z różnymi partnerami w przypadkach nieodwzajemnionej miłości – amor heros był, w przeciwieństwie do dzisiejszych czasów, stanem traktowanym poważnie jako choroba. Jest prawdopodobne, że w oparciu o te nauki medyczne, kanonista taki jak Oldradus de Ponte († 1335), adwokat kurii w Awinionie i sędzia Roty Papieskiej, również klasyfikował seks jako formę szaleństwa (dlatego przysięgi nie były wówczas wiążące). Podobnie Gerard de Bourge (de Solo, połowa XIV wieku) uważał, że seks pozamałżeński pomaga w przypadku nieodwzajemnionej miłości. Giovanni Michele Savonarola, słynny profesor medycyny na uniwersytetach w Padwie i Ferrarze (i dziadek Geronimo Savonaroli), nauczał, że najlepszym sposobem działania w przypadkach tego stanu jest uprawianie seksu z kilkoma kobietami.

 

 Praktyki seksualne Konkretne przykłady stosowania seksu jako środka leczniczego są rzadkie i trafiają do historii głównie wtedy, gdy dotyczą wyższych warstw społecznych. Albert z Akwizgranu (koniec XI wieku), jeden z najważniejszych historyków I krucjaty, donosi jednak, że Frankowie zaatakowani przez śmiertelnie jadowite węże w okolicach Sydonu otrzymali od miejscowych radę, „że ukąszony mężczyzna powinien natychmiast odbyć stosunek z kobietą, a kobieta z mężczyzną, a w ten sposób oboje zostaną uwolnieni od obrzęku spowodowanego jadem”.138 Niestety, nie ma żadnych informacji o powodzeniu lub niepowodzeniu tego środka. Kapetyński Ludwik VII (1120–1180) ciężko zachorował podczas kampanii wojennej.

 

  „Po tym, jak lekarze, zarówno jego własni, jak i ci, którzy się zjechali z całego świata, dokładnie zbadali genezę choroby, wszyscy zgodnie stwierdzili, że to nieszczęście dotknęło go z powodu jego długiej abstynencji i wyrzeczenia się stosunków seksualnych […]. Wspólną radą wszystkich było, aby w międzyczasie przyprowadzić do niego dziewczynę, która by go wyleczyła, a nawet uratowała mu życie”.

 

 Chociaż obecny biskup i inni wysocy duchowni zapewnili króla o jego bezgrzeszności w tym przypadku, Ludwik odmówił kuracji i odpowiedział: „Niech Pan spełni swoją wolę, bo wolę umrzeć w czystości niż żyć jako cudzołożnik”. Ludwik VIII (1187–1226), który cierpiał na infekcję, otrzymał tę samą radę, odmówił w ten sam sposób i wydał odrzuconą dziewczynę za mąż z honorem.

 

 Terapia seksualna opisana przez Tomasza z Chobham w jego Księdze Pokuty jest wyjątkowa: Twierdził, że nadmierne pożądanie erotyczne może być chorobą, „chorobą nie tylko umysłu, ale i ciała, ponieważ szpik kostny puchnie, żyły się zwężają, a wszystkie zmysły ciała są osłabione”. Wyleczenie można było osiągnąć nie tylko poprzez ascezę i abstynencję, ale także „per medicinalem cautelam”. W tym sensie anonimowy biskup kazał zamknąć jednego ze swoich duchownych w celi ze swoim kochankiem i zakazał im „rozdzielania ich od siebie”. (czy byli skuci łańcuchami?). Po wielu dniach spędzonych „luksusowo”, duchowny był całkowicie wyczerpany – „wypróżnił się do cna”146: – i przysiągł, że nigdy więcej nie będzie miał stosunków z tą kobietą. „I tak został uleczony ze swego urojenia, jakby szatan wypędził szatana”.

 

 Nie mniej wyjątkowa jest terapia epilepsji poprzez stosunki seksualne ze zwierzętami. Wśród licznych zachowanych późnośredniowiecznych listów odpustowych z kancelarii królewskiej znajduje się jeden z 1415 roku, w którym rzemieślnik imieniem Jehan de Cucy otrzymuje ułaskawienie za przestępstwo, które w innym przypadku prawie zawsze karane było spaleniem na stosie. Kiedy młodzieniec był tak dręczony przez „wielkie zło lub zło świętego Jana”, że nie mógł już wykonywać swojego zawodu, otrzymał (od którego, jak nie powiedziano) radę, aby odbyć trzykrotny stosunek ze zwierzęciem, najlepiej z klaczą. Chociaż było to „bardzo straszne, okropne i odrażające”.

 

 Jan zastosował się do zalecenia, aczkolwiek z największą niechęcią („odraza jego serca”). Przynajmniej wydawało mu się mniej grzeszne, jeśli nie „udzielał ani nie spuszczał pary poza punkt swojego nasienia”. W rzeczywistości choroba zdawała się teraz ustępować; jednak wyrzuty sumienia skłoniły Jana do pielgrzymki do Rzymu, gdzie otrzymał papieskie rozgrzeszenie. Ponieważ jednak we Francji nadal groziła mu kara śmierci za sodomię (zazwyczaj homoseksualizm, ale także, jak w tym przypadku, zoofilię), odwołał się do Karola VI i uzyskał u niego również ułaskawienie.

 

 Powszechnymi wówczas metodami leczenia padaczki były dieta i kauteryzacja, nawet do poziomu trepanacji czaszki. Giammatteo Ferrari da Grado, profesor Uniwersytetu w Pawii w latach 1432–1472, umieścił w swojej książce Consilia przypadek, który początkowo wydawał się możliwy do leczenia jedynie poprzez stosunek płciowy. Chodziło o kobietę, która w młodości często uprawiała seks z mężem, który teraz nie był w stanie lub nie chciał jej zaspokoić. Gdy nie była w ciąży, rozwijała w sobie niepohamowane pożądanie seksualne, które, jeśli nie zostało zaspokojone, kulminowało w „paroksyzmie”, czyli wielodniowych drgawkach lub atakach histerii. Z drugiej strony, stosunek płciowy powodował zanik objawów. 

 

 Ferrarius przypisywał to sangwinicznemu temperamentowi kobiety, który, jak twierdził, powodował nadmiar nasienia, którego nie można było wydalić. Rozwijające się opary wywoływały nie tylko halucynacje, ale także wspomniane wcześniej objawy somatyczne. Lekarz szczegółowo zalecił dietę niskotłuszczową, aby zapobiec wzrostowi krwi i wynikającego z tego płynu nasiennego. Zalecił również twarde, chłodne łóżko, unikanie leżenia na plecach i unikanie wszelkich podniet.

 

 Myśli o seksie miały być tłumione przez względy moralne. Obejmowało to mnóstwo leków, ale tylko dwa upuszczania krwi rocznie. Wreszcie, mąż był zobowiązany do „dostatecznego odbycia stosunku” po menstruacji. Co więcej, jeśli ataki nawracały, matrona miała „włożyć palec w srom i łaskotać go tam, aby naturalnie wydalić materię z dołu, tak aby nie została zatrzymana”. Jeszcze lepiej byłoby jednak, gdyby mąż przespał się z nią. Alternatywnie można było używać dildo pokrytego skórą zwierzęcą i natartego olejem („instrumentum ligneum”), co oczywiście duchowieństwo potępiało jako grzech. Nawiasem mówiąc, Arnald z Villanova przepisywał zakonnicom, których zdrowie zdawało się być zagrożone z powodu braku seksu, wkładkę (prawdopodobnie przypominającą dildo) do pochwy, która miała wywołać ejakulację, czyli orgazm.

 

 Uzdrawiający seks w poezji We wczesnej prowansalskiej liryce trubadurów wielokrotnie pojawia się motyw, że jedynie stosunek seksualny z upragnioną kobietą może uleczyć poetę z miłosnej choroby. Cercamon (połowa XII wieku) na przykład poleca swojemu posłańcowi poinformować damę, że nie może zostać uzdrowiony, dopóki nie będzie mógł jej pocałować i objąć nago obok siebie w zasłoniętej komnacie: 

 

 Pragnienie kobiety zawsze można „uleczyć” tym ludzkim „lekarstwem”. Inną wersję znajdujemy u Poggio, a następnie w Cent Nouvelles Nouvelles, dedykowanym Filipowi Dobremu z Burgundii około 1460 roku i wielokrotnie publikowanym od 1486 roku. Pewien brat z zakonu św. Dominika zakochuje się w szanowanej, a zatem nieosiągalnej żonie; jednak wymyśla podstęp, by postawić na swoim z „la simplette”. Bandażuje palec wskazujący i skarży się na straszliwy ból. A ten ból można uleczyć tylko w pochwie kobiety. Fakt, że „leczy” się tam nie rzekomo bolący palec, ale inną część ciała, odpowiada gatunkowi żartu.

 

MiX obrazków.